YORULMAKTAN YORULDUM 

Sen dizelerimde dolaşan ve her harfe manalar katıp kaçan...

Kovaladıkça cümle cümle bohçayı omuzlayıp kalbime dokunan... Seni ararken yoruluyor kalemim ve  bak yine akıyor mürekkebim; mavi, yeşil değil, bayrak kırmızısı!

Daralmış sözlerim hep seni heceler yıldız gibi dökülür şiirlerim ve seni parlatır geceler. Umutsuz hayallarimin kıskacında takvimler, inan gün saymaktan perişan gözlerim. Saatler ayları kovalarken bitirdi yılları ne sen sor ne ben söyleyeyim çetin zamanı! 

Bir nalına, bir mıhına vuruyorum sözlerin ve ben bile anlamıyorum artık, sen kerelerce kere  düşün bunları...

Düşünmeyecektim sen düştün! Ben düştüm yollarına saçıla saçıla ve aşk tarlalarına susuz yetişmeyen umutlara ki ben çiçek oldum bitimsiz sevdaya. 

Gözümün bacasından döküle döküle asılı kaldın ve burnumun direği sızlıyor.  Gözlerim  üzüm karası gözlerini göre göre, dumanlı baktığım pencerelerime  ismini yazıyorum islenmiş umutlarımla.

Bir gün gelir misin, okurmusun gözlerinden akan ve  ellerime bulaşan isli penceremdeki yazgılara isyan yazılarını? Yazma diyeceksin yazma! 

Desen ne değişecek, tükensin sözlerim yazmaktan, tükekensin bu eyvahlar, tükensin artık içimde avaz avaz bağıran şiire ritim tutan mısralar... Yorulmaktan yoruldum da sen demekten yorulmuyor yüreğim.