KENDİSİNE SÜRGÜN
Savrula savrula yağan karlara bakınca insanın içine bir gariplik duygusu çöküyor.Çöker dedim ya garip başın üstüne her ne çökecekse kışın çöker.Karlı dağların dumanı gibi içinize çöker kalır.İçinizde sayıp dökersiniz de diliniz söylemez.
Burun sızlatan günlerden geçersiniz,kimseyi kimseye şikayet edemezsiniz..Bazen kahvenin köpüğü gibi taştığınız olur,sabır edemezsiniz ve kahvenin tabağına döküldüğü gibi dökülürsünüz.
Bu sizi rahatlatır belki de,sizi dinleyen taşmaktan da beter olur.
Bu yüzden dağların karlı başı gibi üzerinize garipllik duygusu çöktüğünde yükü kaleme yükleyin,ne olur ki en fazla kalemin ucu biter.Rahmetli dedem böyle günlerde anlatır ben de can kulağı ile dinlerdim.Yine böyle sohbet ettiğimiz günlerde bana şöyle demişti “İNSANA GÜVENME ÖLÜR KARA GÜVENME ERİR” Haklıydı,insan ölümlüydü,kar da bir rüzgarın ya da güneşin ucundaydı saltanatı.
Koca bir boşluğa yayılan çığlık taaaaaaaaa gidip kendine çarparak geri geliyor.Geçmiş elinde hep dipnotuyla dolaşıp umudumun kanatlarını kırıyor. Dün yarına ertelenerek geçti gitti. Bugün yağan karları süpüren tipi gibi yüreğimi acıtarak geçiyor.Geçer diyorsam geçer ama acıtarak geçer.
Nerde başladı gariplik sürgünüm,nerde biter.
Ben nerde dururum bu içimi yağmalayıp darmadağın eden gücenik yüreğimle bilinmez.
Ne olmuş ne yaşanmış ben görmeden.
Kim ölmüş,kim kalmış
bayramlar mı geçmiş
ya güzel güneşli günler.
Yeni bir yıl daha mı gelmiş benden habersiz
yol dur saçlarını,takvimlerin yaprakları gibi
konuşmanın anlaşılmazlığı ile susmanın yükü var omuzlarımda.
Gariplik duygusunun atları terli terli suya koşuyor içimde
kendine sürgün,yol bilmez atlar.
Dur desem de durmazlar,duramazlar
bağlayın atları, hadi acıyı geçireceğiz.
Bu yıl da böyle tükendi bitti işte.
Hayat böyle bir şey işte,onca gidilmiş yolun arkasından bir tas su,hani o da olmadı bir türkü,o da olmadı bir şiir...
Bu yıl umut yılı olsun. Öyle ya umut yok olunca atlar koşamaz. Koşsun umudumuz.
Bir insan parasını kaybetmişse, hiçbir şeyini kaybetmemiş demektir, sıhhatini kaybetmişse, hayatının yarısını kaybetmiş demektir, ümidini kaybetmişse, her şeyini kaybetmiş demektir.
Confucius