AȘİYAN

"Bazı horozlar var, sabah güneşini kendileri için doğduğunu sanarak öterler." İşte bu horoz ne şair ne de çıkardığı ses şiir! Peki, bülbüller niye acı acı şiir gibi öter, çünkü güle aşıktır. Bülbülü bilmeyen ve ona şiir yazmayan şair yok, varsa da horoz ötüşündedir. Daha söylemeye ne gerek lale devri ve öncesinden beri söylenmeyen kalmamış bülbüle, güle, aşiyana, bahara, bağa ve bağbana! En güzelini de büyük üstad Mehmet Akif söylemiş değil mi?

“Eşin var, âşiyanın var, baharın var, ki beklerdin; Kıyâmetler koparmak neydi, ey bülbül, nedir derdin? O zümrüd tahta kondun, bir semâvî saltanat kurdun; Cihânın yurdu hep çiğnense, çiğnenmez senin yurdun, Bugün bir yemyeşil vâdi, yarın bir kıpkızıl gülşen, Gezersin, hânmânın şen, için şen, kâinatın şen.”

Aslında şair ile yazarlar hayatın en kıyısından acı acı seslenirler. O sesleniș ne muhteşem bir sesleniștir bir bilsen ve sözleri fecre uzanırken neler söylemişler neler! 

Nietzsche'nin söylediği gibi;
"Hayatı kaybetmenin kıyısına yaklaşanlar, onu daha iyi tanırlar." 

Kıyıdan içe doğru usul usul parmak uçlarında yürütürken afilli sözleri hiç kimseler rahatsız olmasın diyorduk lâkin çok gürültü çıkarmışız ve sessizce girmiş züccaciye dükkanına ağır başlı sözlerin filleri zaar tepişmeler arttıkça hepten zarar gören çimler olmuş!

“Neden bu kadar karamsarsın sevgili yazarım?”

Sen, daha karamsar söz duymamışın kestane saçlım zaman ileri gitmiyor, biz yaşlanıyoruz!
Duydun mu şimdi? Ne duyması be, her yaşın bir güzelliği var. Değil güzelim, sadece bizim gibi yașlanmaya yaklaşanların teselli sözleri o!
"Güzel günler göreceğiz çocuklar" Nazım'ın şiirinde geçiyordu, fazlası yok güneşli günlerin!

Birbirimizi görünce kalemleri saklamayalım akıllım. Sana delice yazıyorum, delirince değil!

Evet, deli deliyi görünce değneğini saklarmış, sevgili yazarım, sen saklama kalemini olur mu, bu saatten sonra delirmeni istemiyorum. Eğer bu çağda hiç delirmiyorsan akıllım, hiç aklın yok diyorum. Vay vay ki ne vay! Yine kelimeleri yerinden oynatıp akıl oyunlarında ters köşe !