BULUNMAK ...

Yıldız tavına hasret dolunay etkisi düşlerin rengine hâkim gece ve ışığı yuttuğu o karanlık! Ne desem senli düşlerim şafağı kolluyor ve tan yeri ağarmaya yakın mı inan bilmiyorum!

Diğer yarısı yok! Can yarısı ve can kırığı düşlerin uykuya varılan kısmına açıyor rüya çiçeği lâkin sayamazsın kaç yaprak. Bekleme ve bekletme! Sensizliğin sessizliğine seslen bozulsun sessiz çığlıklar. Ve biliyorsun yüksekten düşüyor şelale etkisi ile yankı yankı kayalıklara, hatta çığlığın bumerang etkisi zaman ve zamanı kollasan ne!

Sırasını bekliyor gibi her şey üst üste gelebilir, gelsin daha başka var mı dersen, inan var. Hep düșünüyorum insan yaşamaya mı katlanmaya mı gelmiş bu dünyaya? Belki de bu sorunun tek cevabı yaşayarak katlanmak! Nereye kadar direncin yettiği yere kadar. Üzülmek yeterli değil bazen ve üzüldüğüne üzülmek daha zor, çünkü samimi hissedișler var. Her zaman yerim bura ve hiç uzaklaştığımı bilmiyorum. Tek bildiğim acıların toplamı ve yaşadığımız her biri bütünün parçaları.

Üzülmeden üzülmeyi başarabilir mi insan? İnan bilmiyorum ve ne olup bitecek onu da bilmiyorum. Her şeye rağmen yaşamak inadına tutunup gidiyoruz. İşte herkes için geçerli olan garip bir son var ve sonun başlangıcı hatırlatması var kimi dertler ile! Olsun ve hatta ne olacaksa olsun karşılıklı düşünebildiğimiz kadar varız. Ne mutlu iyiki var diyenlerin varlığı ve bu varlığın içinde bulunmak.