Kendimizin farkında değiliz. Başkalarıyla ugraşmaktan kusurlarımıza; kör, sağır ve dilsiziz...
Hatalarımız torbada ve torbamız sırtımızda lâkin bunu görmüyoruz ya da görmek istemiyoruz, bihanealeyh aynaya bakmayı bile akıl etmiyoruz.
Başkalarının hatalarını ve kusurlarını görmekte mahiriz ve şahin kesiliyoruz. Neden etrafımıza güzel bakmayı denemiyoruz? Denesek; karın beyaz olduğunu, güneşin sıcak olduğunu, gökyüzune bakınca bulutların pamuğa benzer olduğunu, gece olunca siyahın bile bir güzelliği olduğunu, ay ışığı sevgiliyi hatırlattığını unutuyoruz. Evet evet, dikenlere bakmaktan gülü görmüyoruz.
Maskelerin çeşitlendiği ve herkesin birbirini şikayet ettiği bu duruma nasıl geldik? İnan bilmiyorum ve bilenin de olduğunu sanmıyorum.
Sevmeyi hangi ara unuttuk? Herkesin kuyusunu kazmayı emeklerken mi ögrendik? Nasıl olduğunu anlamak için Yusuf'un kuyusunu bilmek yetmiyor ve dipsiz kuyular bekliyor bizi.
Ruhumuzu aç bırakıp gözümüze perde çektik ve biz dünyayı çok kirlettik.
Gelin bugün aynaya bir bakalım baskalarıyla uğraşmaktan ziyade, kendi kusurlarımızı görelim. Aynalar yalan söylemez.
Biz düzelirsek! Evimiz değişir, çevremiz değişir dünyamız güzelleşir. Ne dersiniz, deneyelim mi? Sevginin renklerini görüp mutluluğun resmini çizelim mi? Evet diyor isek başlayalım bir yerden.
YORUMLAR