Seni yazacaktım bugün fakat bütün kelimeler anlaşmış gibi takıldı, bir uçurtmanın en renkli kısmına. Sanki götürmek istermiş gibi Konya'nın yüksek dağlarına renk renk mis kokulu çiçeklerin olduğu diyarlara...
Küçüktün saf ve temiz duygular içindesin bilmezsin. Bilemezsin güzel insanlarin içinde canavar bakışların üzerinde olduğunu.
Büyüyünce diyeceksin hep küçük kalsaydım; mutluluk çocukmuş, buyudükçe biten bir şeymiş, tıpkı sabah uyandığimda biten gece gibi... Doğan güneş bile şimdi ısıtmıyor eskisi kadar. Dedemin anlattığı hikayelerin bile tadı yok şimdi.
Kalsaydım o ulasılmaz çocuklukta ve açsaydım yine rengarenk. Mis kokulu nergisler, papatyalar, belki de bir ters lale olsaydım...
Bana masum olmayı öğrettiler. Bilmiyorum yalanı ne de enrikaları. Gülünce gözlerim gülerdi. Utangaçlıktan yanaklarım al al olurdu. Șimdi renk kaybeden oldum. Çok değisti her şey, teknoloji dediler adına. Kim yaptı ki o icadları? Daha güzel şeyler uretemezler miydi?
Mutluluk gibi, aşk gibi, sevgi gibi, mesala gülen göz gibi vs...
Yok ama onlar bitmeliydi. Neden bitmeliydi onu da bilmiyorum. Yerine acı gelmeliydi, hüzün gelmeliydi belki de! Herkes gülmeyi unutmuș ve birer kodlanmış makina olmalı. Çalış çalış para kazan, düsunmeden tüket,çünkü düsünecek zaman yok. Düşünmeye
fırsat vermediler.
Teknoloji tüm zamanı hapsetti. Belki de farkında olmadan biz esir olduk. Çıkabilir miyiz? Bence zor ama farkına varırsak belki. Bu esarete düzen getirebiliriz, kontrol edebiliriz, yönetebiliriz! O bizi daha fazla yönetmeden kim bilir.
YORUMLAR