GÖZÜ OYULMUŞ GECE

“Bir yabancıdan daha yabancı yaşamım.” diyor Kafka. İşte bu tanımlamadan yola çıkarsak eğer, yaşadığı ülkeye, topluma, çevresine, ailesine kendisini yabancı hissetmesinden kaynaklanıyor. Toplum kendi gibi düşünmeyenleri dışlar. Kafka da kendini dışlanmış hissediyor. Dışlanmış olarak yaşarken zaten kendine ve topluma yabancılaşan Kafka böcek olarak buluyor kendini.
Hepimiz zaman zaman yaşadığımız topluma ve dayatmalarına karşı yabancılaşırız. Bu hatta uzun sürdüğü zaman kendimize de yabancılaşırız. Kendimizi ya bir robot ya da bir böcek gibi görmeye başlarız. Duygusuz, olan bitenden habersiz, farkındasız gözle hayatı devam ettirmeye çalışırız. Bu kendini yabancılaşmış hissetmeden önceki duyguların onu ne kadar perişan ettiğinin bilincindedir aslında.
Gözü oyulmuş gibi duruyor gece. Kafadan bir yıldız eklesem
Aralık ayının aralığından ayağı kayar pencereme düşer...
‘’yazmak ibadettir’’ diyen Kafka’nın böcek olma isteği, 
İnsanlardan kaçıştır.

Gece gözü oyulmuş gibi karanlık. Gökyüzünde ne yıldızlar var ne ay. Pencereden kafamı uzatıp gökyüzüne bakıyorum simsiyah. Şuraya diyorum, işte şuraya bir yıldız koysam zifir karanlığa. Son aya doğru koşan Aralık ayının aralığından ayağı kayar mı kayar dolunayın. Penceremden içeri düşer mi düşer. Düşerse düşsün bir yıldızla söyleşmenin nesi garip. Yalnızlığı tercih eden ,herkese, her şeye yabancılaşan ben değil miyim. Kafka’nın böceği olmayacağıma göre gökyüzünün yıldızıyla söyleşerek kendime yabancılaşmaktan kurtulabilirim. Pencereyi sonuna kadar açtım. Dolunay sızdı içeriye. Bu gece yıldızlar yok, ben tek başıma güneşin ışıltısıyla geceyi aydınlatıyorum. Dört halimden biri bu gün dolunayım dedi. Dikkat et dedim, ayağın kaymasın, on sekizinci kattayım, aşağıya düşersin. Gülümsedi ay ve ekledi. Sen dedi kendine dikkat et düşme, ben zaten yükseklerdeyim.
    Penceremin kenarında bir dolunay. Söyle bakalım neden insanlardan kaçıp kendini bu odaya kapatıyorsun. Pencereden bana seslenmeseydin eğer pencerenden sızmayacaktım ama baktım bana sesleniyorsun geldim işte buyur dedi. Dedim yoruldum, her şey bana yabancılaştı, ya da ben onlara yabancılaştım. Pencere önünde kendi kendime söylenip duruyorum ama yalnızlığımı çok seviyorum. Dolunay gülümseyerek yüzüme baktı.

Bir sen mi yoruluyorsun, hepimiz yorulduk ama hayat devam ediyor. Ben bir ay da çeşit çeşit hale bürünüyorum. Bir kendi etrafımda, bir dünyanın etrafın da, bir de güneşin etrafında dönüyorum. Her dönmemin ayrı ayrı görevleri var. Güneş benim ışık kaynağım. Sen de dön güneşe yüzünü. Yorgunluk yani hepimizde aynı. Vay dedim, dolunay benden de yorgun. Ben de onu gökyüzünde ışıl ışıl parlayan gamsız bir yıldız sanıyordum. Dolunay benden cevap bekliyordu ama sustum hem de öyle bir sustum ki. Sen ışığını güneşten alıyorsan, ben de senden alayım ışığımı, dedim. Yüzüme bakıp tekrar gülümsedi.
Bazen yorulursun, insanlardan kaçarsın, anlatmak, anlaşılmak istemezsin ama sürekli şikayet ederek de yaşayamazsın dedi. Şikayet etmiyorum uzaklaşıyorum dedim. Yalnız olduğunda da  içinden söyleniyorsun. Bu gece tek başına pencerenin önünde söylenirken seni duyduğum için geldim yanına dedi. Hoş geldin o zaman ama neden boş geldin, dedim. Boş gelmedim ki dedi, avucunda tuttuğu bir avuç yıldızı penceremden içeriye bırakıverdi.
Bu günden itibaren, ben her görev değişikliğimde pencerene  geleyim, sen bana yazdıklarını oku. Ben de sana güneşten, yıldızlardan, mevsimlerden, diğer ülkelerden, çocuklardan, ağaçlardan, çiçeklerden haber getireyim olmaz mı. Oyyyyyy  oyyyyy olmaz mı hiç ne güzel olur hem de. Ruhumu bir sevinç kapladı, penceremde dolunay hüznümü silip süpürdü. Eyvallah dedikten sonra penceremden kayıp gitti. Bir daha ne zaman gelir bilinmez. İçimde daha şimdi den bir dolunay boşluğu. Bir Kafka yabancılaşması. Bir şiir dört nala terli at gibi gözleri oyulmuş geceden sabaha koşuyor. Yazmak ibadettir diyen Kafka ya  da rahmet olsun.

Şimdi bir ay gönder göğünden kalbinin
Ne kadar yıldız varsa tutsun ellerimden
Rüzgara yenik güneşe uzak bu mevsim
Bak kıpırdanıp duruyor gözlerimde bulutlar

zeytin kelimeler