Keçiyi Yardan Uçuran Bir Tutam ŞİİR

Mart ayında doğan bir koç olarak,koçluğumdan daha ziyade keçiliğim var. Bir köprüde karşılaşan,bir birine yol vermeyen iki keçi gibi kendimle inatlaşıyorum.

‘’Bir tarafım ev,ekmek,gündelik telaşeler.
Diğer tarafım şiir de şiir diye tutturuyor’’

Uzun zamandır kendimle inatlaştığım bu keçi yolunda kazanan taraf olmayacak gibi duruyor.Ya iki keçi de kazanacak,ya iki keçi de düşecek.Haydaaaaaa ama olmaz ki. İşte illede biri ötekine tölerans gösterip yol verecek ki,her ikiside düşmekten kurtulsun.

İnadım inat hani.Ruhu besleyen edebiyat olmazsa olmaz.Ruhsuz olarakta gündelik telaşelerden sıyrılamazki insan.Birbirini besleyip duran su ve toprak gibi .
Su ve Toprak nasıl birbirlerine muhtaç,biri olmadan öteki olmaz ya tam da öyle işte.

Keçi deyince bir yarışmadan keçinin yavrusuna ne denir sorusu geldi aklıma...Ah sıpalar ah,keçinin yavrusuna oğlak denir diyemediler. .
Onlar bu hallerinin adına kuşak çatışması diyorlar da,hiç alakası yok.Yavan yiyen,yayan yürüyen yok. İlgi alanları köy değil kasaba değil. Kışın uludağ.Yazın tatil köyleri.Bu anlamda keçinin yavrusu oğlak diyemediler.

Okullarda ezberci,çıkacak soru belli,ezberle ver vizeni,al finalı çık.
Çocuğun bir odası.Odasında bir bilgisayarı mutlaka var.
Çalışan anne babalar.Hafta sonu herkesin ilgi alanına doğru farklı yürümesi.Anne güne,spora gitsin,kuaföre,baba maça gitsin.İllede çekirdek aile dağılacak Nene,dede yok.
Birlikte çocuklarla bir şeyler yapmayalı ne kadar uzun zaman olmuştur.

Ah işte keçi yolundan nerelere geldim.Bu hengamenin içinde İNSAN kendini nasıl tanımlar ki.Bu koşuşturmalar.Bu uyuşmayan mesai saatleri.Çağın vebası bulaşmış herkese.Hep bir üst model olmalı alınan her eşyalar. Ev,araba,telefon,bilgisayar,mobilya,beyaz eşya.
Koşun koşun,koşturun.
Az ile mutlu olan yok.
Az bilen hiç yok.
Ben yine köprüde karşılaşan iki inatçı keçi.

Dayatılan bir hayata dahil olmak zorunda kalınca kendi kendine söylenip duruyorum. Dogdugum ayda keçi olma hakkımı kullanıyorum.İnadım inat. Gündelik telaşelerime şiiri kurban vermeyeceğim.Ev ödevlerimi bitirdikten sonra şiirin haşmetli duruşu önünde topuktan bir selam çakip,keçi yoluma  çıkabilirim.

Sen bana yol ver ben geçeyim,ben sana yol vereyim sen geç.İkimizde düşmeyelim o köprüden.Çıkalım dağların zirvelerine.Bir şiir sen de ,bir şiir ben.’’Keçiyi yardan uçuran bir tutam ottur’diyeceğim de yanlış olur.’’Keçiyi yardan uçuran bir tutam şiirdir’’ dedim gitti.İnadım inat.