Anlașıldığımız yerden çoğalarak azaldık lâkin kalan tortular başka hüzünlü bir vakte ișaretti. Biteviye bilmiyorduk; tortuların izinden mi yoksa yüzümüzden mi meçhule gidişlerimiz? İlk göz göze geldiğimiz de anlaşıldı yüzümüzden olduğu. Öyle de oldu. İçre zamanı durdurduk, biz durduk ve kalakaldık öylece!
Hayatı yerinde görelim istedik ve öyle her isteğimiz olmazdı değil mi? Olmadı oraya düşen her kim değillerini yaşamadan kabul görmesi mümkün olmuyordu. Ayrı uçlardaydık ve zaman ile mekan yanlıştı birbirimize. Zamana oynamak mı mekanı yerinden oynatmak mı düşüncemiz belli değildi. O halde neydi? İki elinimiz yana açık ve ilk adım ondan bekleyişi. Dar vakte sığmadı işte! Garip son vardı ve hızla ona doğru sürükleniși yaşamaya başlıyorduk.
Şimdi yeniden toparlanma ya da dağılma vakti mi bilmiyorum da gençliğimizi gözlerimizde bıraktık. Bıraktığımız gibi bulabilecek miydik? Bir daha derin derin bakmadan anlamak çok zordu.
Yüzündeki coğrafya sınırları içine çekmeden her coğrafi terimin karșılığını bulmak ve muhteşem manzaraları seyretmek karşılașabileceğimiz en güzel hayat hikayemizdi. Yazalım diyorduk bitimsiz lâkin durduk yere duruyorduk gözlerde. Gözlerden zahmet pınarı akıyordu ve avucumuzu dayayıp içiyorduk. Sonra mı? Üzüm suyu içmiş sarhoşluğuna benzer, ağdalı sözler ile akıl oyunlarında kelimleri yerinden ediyorduk. Bitti mi? Hayır, başlıyordu bitmeyen sevda masalımız. Az gittik, uz gittik ve dere tepe, düz gittik. Sonra mı? Bir vardık, bir yoktuk.
YORUMLAR